martes, 17 de agosto de 2010

Public Enemy Castrelos 2010


Impresionante concerto cunha enorme afluencia de público. Castrelos retumbaba entre os botes e os watios.

viernes, 23 de julio de 2010

Serrat en Castrelos verán 2010

Grande Serrat. Pero moi mal público.

http://www.youtube.com/watch?v=u1Veep2yLnU

lunes, 19 de julio de 2010

Castrelos 2010


Este verán Castrelos sorprende cun repertorio de concertos de media alta.
Norah Jones
Patti Smith
Serrat (Xoves 22 de Xullo)
Public Enemy (Xoves 5 de Agosto)

e algún máis que baixa a media.

Patti Smith non defraudou con máis de dúas horas de concerto a un público de diversas idades.

http://www.youtube.com/watch?v=vjxsRsA69fI

A ver Serrat!


Saúdos

sábado, 10 de julio de 2010

Progreso adecuadamente

Partido Alemania-Uruguay a las 20.30 hora española peninsular.
Regreso a casa de tomar el sol y unas partiditas las cartas y me preparo una cena en condiciones para aguantar hasta los penaltis.
Busco la cadena de televisión adecuada para ver el encuentro. Últimamente me da igual cual retransmita los partidos. No me gusta ninguna. Toca cuatro y con ella el sonido ambiente más cargado de todas las cadenas. Las vuvuzelas me atormentan entre bocado y bocado al bocadillo de queso y salchichón, pero a la vez me hacen recordar mi niñez.
De pequeño poseía una vuvuzela a la que yo denominaba trompetilla hasta este mundial en el cual se hicieron famosas, por lo menos tan famosas. Llevo quince años teniendo conciencia de lo que es el fútbol y cada año que pasa y encuentro más atractivo el juego, menos me interesa la afición. Otros años me hubiese ido con todos mis amigos a verlo en una pantalla gigante de las que invaden cualquier población mínima en estos días. Y hoy cuando rechacé la invitación para ver la final que se jugará en escasas 19 horas me sentí mayor.
Cinco minutos bastaron de recapacitación para concluir que no es nada extraño el preferir la comodidad de un sofá y una cena apetitosa al sol de la tarde y estar de pie sin comer nada. Lo extraño es querer estar entre esas masas enloquecidas. Masas de las que gran parte no ve el fútbol con regularidad ni son simpatizantes de ningún equipo. Está de moda.
Espero, no tanto por sentir los colores como por lo majos que me parecen algunos jugadores de la selección española, que estos chicos ganen el mundial. Que no lo ganamos todos. Lo ganan ellos. Y el mérito es suyo y de un equipo técnico y no del que grita en el bar al entrenador, como si éste pudiese oírlo, que saque a uno u otro jugador. Seleccionador sólo hay uno. Así que a las 20.30 horas de hoy, pues hoy ya es Domingo, me sentaré en una butaca frente al televisor con víveres para noventa minutos, confiado yo de no ir a prórroga, y disfrutaré los últimos noventa minutos de un mundial que sólo me dio buen sabor de boca a partir de cuartos de final.

Verano

Llevo días sorteando obstáculos en mi habitación. Los veía y me planteaba ordenarlos pero hacía calor, retransmitían un partido, me animaba a ir la playa, tenía compromisos.... No me apetecía.

Hoy, no sé si para que se callara una voz que me alentaba a hacerlo o por tomar caminos más rectos hacia la puerta de salida, decidí ordenarlos. Pero me di cuenta de que la habitación se había hecho más pequeña. Yo crecí, sí, pero la habitación también encogió. El calzado que no encuentra un hueco en el zapatero y los libros y apuntes que desbordan las estanterías no quieren cooperar. Y todavía no sé por qué no me decido a guardar la maleta! Debe ser que espero todavía hacer un viaje. Un viaje que no llega. Me gusta pensar que es eso y no vagancia por bajarla al trastero. Tendré que planear alguno para autoafirmarme y, así de paso, despejar un poco.

martes, 1 de junio de 2010

Segunda vida ós clásicos


Hola lector,

Descansando del trabajo de Análisis de Circuítos decido hacer acto de presencia en un blog bastante polvoriento. Lo bueno del polvo es que cuando lo limpias sorprende lo que puedes encontrar debajo (es impresionante).
Mi portátil dijo que tras un mes de finalizar la garantía no tenía obligación de esforzarse más y así hizo, por lo que rescaté mi antiguo ordenador de sobremesa. Mi polvoriento ordenador de sobremesa.
Pues bien, lo limpié como bien se merece un ordenador que nunca dió problemas, lo formateé y lo instalé en el piso. Tras instalarlo lo vi triste y decidí darle nuevo look. Porque arreglado uno gana mucho. Así que recurrí a mi compañero de andanzas informáticas y sentenció que la ventana era buena idea y se ofreció a hacerla, con el consiguiente probable enfado de vecinos, con la radial.
Todo se puede hacer con imaginación y cosas que sobren por casa.

saludos

viernes, 16 de abril de 2010

La chica P2P (Canción a una cyberladrona)

Decías que era una loca
la justicia no perdona
las palabras de su boca
las robaste vil ladrona

Decías que no hacías daño
decías que no había problema
que era solo un poco al año
pedías que dejara el tema

Ahora estas contra las cuerdas
te tienen contra la pared
y yo ya te lo decía
nadie más caerá en tu red

Ya te cortaron las vías
se acabo la importación
ahora hipotecas tu vida
por la cyberlegislación

Ahora compras uno o dos
asumes que es lo que hay
y das las gracias a tu dios
de que exista Spotify

de que exista Spotify (x4)

domingo, 4 de abril de 2010

Previsiones para abril

Aguas mil dice el refrán que se dan en este mes. Sin embargo he consultado el windguru; meteogalicia y el tiempo en el ipod, del cual no se de donde proviene la información pero suele ser bastante exacta y todos coinciden en que este año abril presenta la primera semana laboral con cielos despejados. No hay que olvidar que los refranes son conocimiento popular, por lo que sospecho que por no ser menos que febrero, abril se lucirá con un espectáculo de luz sonido y agua, mucha agua, para nuestro deleite.

miércoles, 24 de marzo de 2010

Pocos son menos

Dentro de dos días haŕa 20 años que el mundo me soporta. 20 años se dice fácilmente, tiene dos sílabas, no contiene consonantes difíciles para nadie, y es rápido. Decir 34 cuesta un poco más, supone un esfuerzo mayor, pero 20 no. Tampoco por eso hay que valorar más el tener una edad u otra. Vale, ese año sufres cuando te lo preguntan, no? Treinta y cuatro. La lengua trabaja más que de costumbre, sí. Pero las edades son importantes o no por motivos mucho más diversos.
Puedes decir que a los 18 te haces mayor, que a los 80 eres, para la mayoría de la población, oficialmente mayor, o que a los 40 comienza el declive de la vida que hasta entonces conocías. Pero son tonterías, cada uno convive con su edad de forma distinta e incluso hay gente que la lleva bien. Otros tardan en darse cuenta y a los 60 los ves correr por el puerto o haciendo pesas en gimnasios. Puretas tardíos. Gracias a esto se lleva mucho el aeróbic.
Me distancié levemente (media vida) de los veinte, pero son reflexiones flash, supongo que le pasará a mucha gente. Quiero pensarlo desde luego. Con veinte años ya he vivido, o a mi me lo parece, muchas experiencias. Viajes inolvidables con la familia o los amigos, momentos, horas, días enteros de no parar de reír, celebraciones varias, situaciones trágicas, descubrimientos portadores de cultura y diversión que recomendaría después a otras personas, victorias, derrotas, sensaciones maravillosas y otras que no lo fueron tanto. Pero echando un vistazo a lo vivido te das cuenta de que no hubiera sido lo mismo sin todas las personas que te rodean y hacen que hasta una tarde de lluvia sea divertida. Y a todas ellas habría que agradecerselo día a día, pero no nos damos cuenta de lo importantes que son hasta que nos distanciamos de ellas. Somos, o tal vez solamente yo, un poco tontos.

Saludos

viernes, 15 de enero de 2010

Trocou en Matrix view

Levaba tempo xa sen escribir no blog, pero apetecendo escribir, escribo que últimamente as cousas non me axudan a levar unha vida cómoda e apacible. Dgo cousas porque cousas son. Non me vai mal ningún aspecto da miña vida. O único que falla son as cousas.
O meu colchón non é o mesmo. Non sei se eu amolecín ou os resortes efectivamente saíron do sitio, pero nótanse. A semana pasada o quentador da auga pasou a ser o temperador de auga ou, dependendo da hora, evitador da conxelación da auga. E para rematar, non chega con durmir mal e coler frío, a última cousa foi o portátil. Trateino ben, coideino cando tiña virus, instaláballe as actualizacións, xogaba con el... e agora, mentres andaba a programar un catro en raia que será o proxecto deste cuatrimestre en programación, pum. Apaga. Encendo. Apaga. Encendo e aparece na pantalla algo similar ó que vían en Matrix cando o protegonista viaxaba á velocidade da luz (ou máis se cadra). Compadécese de min e arranca, pero sen posibilidade ningunha de utilizalo correctamente salvo para intuir as letras negras sobre fondo branco que vexo a través dun filtro matrixciano.
Non sei, ó mellor ando cargado de electricidade estática de tanto ordenador que hai na escola, ou se cadra estou polarizado negativamente e atraio ós resortes e (ahora que acaba de estar o técnico mentres escribo sei o que lle pasa ó quecedor) os corpos de auga dos quecedores, cousa que soa moi técnica. O caso é que despois das duchas tómome un té quente, á cama voulle collendo á postura e o de programación escriboo en texto e mando por email para que algún compañeiro mo execute, pero creo que debo investigar o porqué das cousas, ou pagar a alguén que mas investigue e explique, o caso é que hai que arranxalas.


Saúdos